Rekbaar geweten

Zoals het een echte Surinaamse opvoeding betaamt, kreeg ik als kind regelmatig een flinke pak rammel. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat dit vaak terecht was. Nu kwam het wel eens voor dat ik een schop heb moeten incasseren terwijl ik me van geen kwaad bewust was. Wanneer mijn moeder zich realiseerde dat ik inderdaad onschuldig was, kreeg ik te horen dat die schop dan maar gold voor alle andere keren dat ik kattenkwaad had uitgehaald en ze me niet had betrapt.


Ik moet altijd hieraan denken wanneer Nederland weer eens met de drugsveroordeling van president Bouterse staat te wapperen. Ik ben geen jurist, maar zelfs ik heb mijn bedenkingen wanneer ik de processen-verbaal doorlees. Je moet wel heel naïef zijn om niet in te willen zien dat rond het verleden van onze geliefde president een luchtje hangt, dat zelfs dertig jaar na dato de staart van menig drugshond nog enthousiast zal doen laten kwispelen. Maar de afgelopen decennia hebben ook aangetoond dat onze president als een echte schaker zijn tegenstanders vaak zes stappen voor is en dat hij niet voor één gat te vangen is. Ik kan me niet aan het gevoel onttrekken dat Nederland – om verschillende redenen zwaar gefrustreerd door Bouterse  – bij gebrek aan bewijs maar een zaak in elkaar heeft geflanst. De afgelopen jaren is duidelijk aan het licht gekomen dat het Nederlandse Openbaar Ministerie er niet voor schroomt om zeer creatief met de waarheid om te gaan om een zaak te winnen.


Net als bij mijn moeder kan ik me het gesputter vanuit het landje aan de Noordzee voorstellen. De veroordeling rammelt weliswaar van alle kanten maar dat, gelet op het verleden van Bouterse, deze dan maar geldt voor andere drugsactiviteiten waar men hem niet op heeft kunnen betrappen. Wellicht dat dit de reden is waarom de president onverschillig is richting Nederland en zich ogenschijnlijk niet erg druk maakt over de Nederlandse bezwaren. Daarnaast weet de president als geen ander dat het geweten van Nederland zeer rekbaar is. In eerste instantie was er de stoere, spierballentaal van de Nederlandse minister van Buitenlandse Zaken. Bouterse was in Nederland slechts welkom om in de gevangenis zijn veroordeling uit te zitten. Toen bleek dat de rest van de internationale gemeenschap Bouterse het voordeel van de twijfel gunde en bereid was om zaken met hem te doen, veranderde de Nederlandse opstelling plotseling. Het standpunt werd dat hij wel een visum zou krijgen als hij in de hoedanigheid van president officiële internationale organisaties in Nederland zou bezoeken. Vervolgens werd de Amsterdamse hoofdcommissaris van politie door de Nederlandse minister van Justitie in zijn nekvel gegrepen en teruggefloten, toen deze aankondigde verschillende samenwerkingsprojecten met de Surinaamse politie stop te zetten. En dan was er vorige week de burgemeester van Amsterdam die bekendmaakte de financiering van projecten in Suriname te zullen staken. Echter zijn woorden galmden nog door de ether of hij kwam al op zijn standpunt terug door te melden dat er naar wegen zal worden gezocht om de verschillende fondsen toch naar Suriname door te geleiden.


De fundamenten van de Nederlandse monumenten zijn vermengd met het bloed van duizenden onschuldigen en de geschiedenis heeft aangetoond dat Nederland, als  het er baat bij heeft, zelfs bereid is met de duivel in zee te gaan. De president weet dat als hij zijn kaarten juist speelt, dat een veroordeling voor drugs of eventueel voor moord, door Nederland met de mantel der liefde bedekt kan worden. Ik zie het beeld over een paar jaar al voor me. Koning Willem-Alexander die samen met president Bouterse het lintje doorknipt van een project waarin een Nederlandse multinational participeert, om vervolgens op het bordes van het paleis een koude djogo te drinken terwijl duizenden schoolkinderen met rood-wit-blauwe vlaggetjes op het plein staan te wapperen. Balkenende kan er trots op zijn dat zijn oproep om de VOC-mentaliteit in Nederland weer te doen herleven niet aan dovemansoren was gericht.