Surinaamse politici

Ik kijk naar het grote scherm dat aan de overkant van de straat zijn boodschappen over het verkeer uitstort. Een belofte van de BVD dat Suriname bij verkiezingswinst mee zal doen aan de Wereldkampioenschappen voetbal. Ik denk aan de beloften van de NDP dat er vierbaanssnelwegen zullen worden aangelegd naar Brazilië, er een Academisch Ziekenhuis zal worden gebouwd op Para en breedband internet zal worden geregeld voor heel Paramaribo. Of een andere belofte van de BVD, dat er een landbouwuniversiteit zal worden opgericht op Brokopondo. Ik zie ‘s avonds de beelden van Ramdien Sardjoe die met de vreugde van een ijsklontje in een magnetron, een bezoek aflegt aan een dorpje in het binnenland.


Ik ben duidelijk verkiezingsmoe. Ik vind politiek interessant. Ik kan genieten van een goed debat, politieke analyse’s of politieke steekspelletjes. Ik denk dat ik één van de weinige personen in Suriname ben die de DNA vergaderingen op de radio nauwkeurig volgt. Maar het niveau waar wij nu in zijn beland stemt me droevig. Als vooraanstaande politici met zulke onzinnige en loze beloftes menen de kiezer aan zich te kunnen binden, dan vraag ik me af wat dit wel niet zegt over de Surinaamse kiezer? Zullen er in het dorpje waar Ramdien Sardjoe met de lach van een dominee rondliep, nou werkelijk bewoners zijn die menen dat hij met hun lot begaan is en vervolgens een kruisje achter zijn naam zullen zetten? Zijn er echt mensen die menen dat door te stemmen op Dilip Sardjoe, Suriname zal schitteren tijdens de volgende Wereldkampioenschappen voetbal en dat zij binnen enkele jaren hun kinderen kunnen gaan inschrijven aan de Dilip Sardjoe Universiteit te Brokopondo? Ik vrees, met grote vrezen van wel. Churchill zei het al: het beste argument tegen de democratie is een gesprek van vijf minuten met de doorsnee kiezer.


Zorgwekkender lijkt het me echter voor de serieuze, zichzelf respecterende kiezer die wel over gezond verstand beschikt. Want hoe kan je in hemelsnaam een stem uitbrengen op een politicus die zulke loze beloftes en flauwekul uitkraamt en je gevoel voor eigenwaarde behouden? Natuurlijk, het gebruik dat er tijdens verkiezingstijd mooie beloftes worden gedaan is zo oud als de mensheid. Over de gehele wereld gaan politici tijdens verkiezingstijd wat creatiever om met cijfertjes en geleverde prestaties en hier en daar zal een curriculum vitae van een extra goudrandje zijn voorzien. Ik verwacht bedonderd en voorgelogen te worden tijdens de verkiezingen. Het is net als tussen een man en een vrouw in verkeringstijd. Ik verwacht leugentjes. Ik verwacht dat ze me zegt dat ze die overtollige kilo’s mannelijk vindt of dat mijn gesnurk schattig klinkt. Dat hoort bij het spel. Pak me in! Doe moeite om me te versieren en me het hof te maken.


Maar onze politci nemen niet eens de moeite om een indrukwekkende verkiezingsbelofte in elkaar te flansen waar je niet binnen een nano seconde doorheen prikt. De gevoelens van deze politici richting het electoraat komen duidelijk aan het licht. De kiezer is achterlijk stemvee, die je met brood en spelen en een paar loze woorden en beloftes aan je kunt binden, vervolgens 5 jaar lang laat kreperen om hem daarna weer met dezelfde lege praatjes en gebakken lucht in te palmen bij de volgende verkiezingen. En het werkt! Keer, op keer weer.


In de Verenigde Staten zijn er nu de zogenaamde “Tea Parties” gaande, bestaande uit burgers afkomstig uit verschillende politieke organisaties die hun buik vol hebben van politici die hoog in hun ivorentorentjes onderling beslissingen maken over de rug van het volk. Of die vanwege partijbelangen, corruptie, onderlinge verdeeldheid en te grote ego’s de ontwikkeling van het land in de weg staan. Wellicht wordt het in Suriname eens tijd voor een “Stroop Party” beginnende bij het toenemende aantal zwevende kiezers die zijn buik vol heeft van de Surinaamse politiek en die nu gewoon mensen willen die instaat zijn de potentie die Suriname heeft in daden om te zetten en te verzilveren. Mijn stemadvies? Dikke streep door het stembiljet en schrijf er boven: STROOP!

Fascinatie voor Het kwaad

Als kind was ik al gefascineerd door het kwaad. Doornroosje kon me gestolen worden, ik vond de heks niet alleen veel aantrekkelijker ook veel interessanter. Bedoelde ze het niet goed en werd ze niet gewoon verkeerd begrepen? Ik geloof dat de meeste mensen van nature niet deugen, maar ik geloof ook dat in de slechtste mens ergens diep verscholen iets goeds zit. Ik kan minuten lang gebiologeerd kijken naar foto’s van Hitler waarop hij vertederend een kind knuffelt, of waarop hij liefdevol zijn herdershond aait. Of foto’s van Augusto Pinochet die omringd door zijn lachende en liefhebbende kleinkinderen glunderend van geluk in de lens kijkt.


Datzelfde overkwam me onlangs ook op een foto die ik tegenkwam op het sociaalnetwerk Facebook. Een jonge dame hevig verstrengeld in een omarming met niemand minder dan Desi Bouterse. Hij zag er uit als de lieve oom, of uitgaande van de inmiddels talrijke grijze haren, de lieve grootvader. Een brede lach en zijn hoofd rustend op die van de jonge dame die hij stevig in zijn armen hield. Helaas is het met het historisch besef van de Surinaamse jeugd droevig gesteld. Maar iedereen die toch enigszins de actualiteiten volgt, moet zich bewust zijn van het feit dat Bouterse betrokken is geweest bij moorden of daar op zijn minst, zoals hij dat zelf bij herhaling heeft gezegd, verantwoordelijk voor is geweest. Ik zou me toch twee keer bedenken alvorens een dergelijk persoon lieflijk tegen mijn boezem te drukken.


Het “zij-of-wij” argument dat de NDP aanhang wordt ingestampt houdt in elk geval met betrekking tot mijn oom Bram Behr geen stand. Het enige wapen dat Bram bediende was zijn pen. Een drugsgerelateerde moord door militairen op Uitkijk heeft hij uitvoerig in een traktaat beschreven, gevolgd door andere door het toenmalige militaire bewind gepleegde misdaden. Dat heeft hem zijn leven gekost. Het was moord. Duidelijk en simpel.


Ik koester geen wrok tegen Bouterse of veroordeel hem niet. Wie ben ik? Ik probeer ook bij hem naar dat goede te zoeken. Wat gaat er door hem heen wanneer hij zijn hoofd op het kussen naast mevrouw Bouterse legt? Waar denkt hij aan als hij door het bos loopt omringd door schaduwen en geluiden? Dissociatie is een verdedigingsmechanisme van de menselijke geest om zich te beschermen tegen traumatische ervaringen. Heeft Bouterse de moorden totaal uitgeschakeld in zijn geest en is hij nu de lieve en grappige oom die het beste met land en volk voor heeft?


Ik hou net als Bouterse van schaken en strategie. Ik durf er een heleboel onder te verwedden dat in de bibliotheek van huize Bouterse boeken zijn te vinden van Sun Tzu, Machiavelli, Von Clausewitz en andere strategen, krijgsheren en staatsgeleerden. Ik heb bewondering hoe hij zijn lijnen uitstippelt en zijn partij en kader strak in het gareel houdt. De NDP is de grootste en meest multi-etnische partij van Suriname. De NDP jeugd is het beste georganiseerd van alle politieke jeugdgroeperingen en het fanatisme waarmee zij Bouterse verdedigen is weliswaar vaak naïef, maar ook ontroerend.


Als ik naar de analyses van Robert Ameerali luister, kom ik tot de conclusie dat de Mega-Combinatie als winnaar uit de bus komt en regeringsmacht verwerft. Wanneer de rechters van het 8 decemberproces een veroordeling uitspreken over Bouterse, zal er dan vanuit de regering, waar Bouterse dan op wat voor manier dan ook deel van uitmaakt of invloed op uitoefent, amnestie worden afgeroepen? Meesterlijke zet. Schaakmat?


Ik kijk nog eens naar de foto van de jonge dame met Bouterse en lees de berichten van andere NDP-jongeren die idolaat en vol bewondering zijn van hun leider en tegenspraak en kritiek met ongekende felheid bestrijden. Ik denk aan de paarse vlaggenzee en de adorerende blik in de ogen van deze jongeren. Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst! Bouterse kent de geschiedenis.

Mijn Rubia

Ik ben verliefd. Nu was er ooit eens een tijd dat ik verliefd werd op iedere vrouw die naar me lachtte.  Ik kon me vol overgave in een relatie storten om er al spoedig achter te komen dat dit toch niet was wat ik zocht. Als een olifant in een porseleinkast liet ik een spoor achter van hartezeer, versplinterde dromen en vrouwen die bij het horen van mijn naam spontaan begonnen te hyperventileren of een woedeuitbarsting kregen. Ik kijk met het schaamrood op mijn gezicht op die periode terug.

Verliefd zijn brengt in Suriname de nodige complicaties met zich mee. Ten eerste neemt de doorsnee Surinaamse man het niet zo nauw met de huwelijkstrouw, met als gevolg dat er veel buitenechtelijke kinderen rondlopen. Vandaar werd mij vanaf het begin geleerd dat je in Suriname altijd eerst moet vragen wie de vader en de moeder is van de persoon in kwestie op wie je je zinnen hebt gezet. Het is namelijk niet geheel uitgesloten dat je in je onwetendheid allerlei amoreuze handelingen verricht met bijvoorbeeld je halfzuster.

Ten tweede is daar de familie. Een relatie in Suriname, betekent dat je er een complete familie bijkrijgt die zich bemoeit met de meest triviale zaken en aanspraak maakt op al je bezit. Ik heb nooit begrepen waarom bijvoorbeeld een verre achterneef meent dat hij het recht heeft om je auto te lenen omdat je met zijn achternicht het bed deelt. Meningsverschillen en ruzies tussen jou en je partner, je baan en zelfs je erectieproblemen kunnen tijdens een bezoek aan je schoonfamilie het onderwerp van gesprek zijn terwijl jij in de hoek van de kamer zwijgzaam je bordje bami zit te eten in de hoop dat de avond snel voorbijgaat.

Ten derde speelt de etniciteit een rol. De schone deerne in kwestie die mijn hart sneller doet kloppen is van Hindoestaanse komaf. Gepaard gaande met het kenmerkende Surinaamse klankgeluid dat uit de keel wordt gestoten, heeft dat in mijn naaste omgeving menig wenkbrauw doen fronzen. Alsof ik midden in een scene van Wan Pipel zat, werden alle clichés over Hindoestanen over mij heengestort, om te besluiten met de woorden: “Maar ach, jij hebt geld, dus ze zullen geen moeite met jou hebben.”

Ten vierde is daar de afkomst. Als je in Suriname geen klinkende, bekende familienaam hebt, dan zak je al een paar treden op de sociaal-maatschappelijke ladder. Als je daarnaast ook nog buiten de grenzen van Paramaribo woont, dan heb je binnen bepaalde kringen de status van melaatse bereikt. Mijn aspirant geliefde woont een half uur rijden buiten de stad in een prachtig huis en in een mooie omgeving. Met een afkeurende blik wordt het gebied echter door mijn omgeving als “boiti” bestempeld en wordt ik bekeken alsof ik aan verstandsverbijstering lijd.

Ik heb menig verliefdheid vroegtijdig in de kiem gesmoord. Ik kan legio redenen bedenken waarom ik dat deze keer weer zou moeten doen en Cupido’s pijl uit mijn hart moet trekken en mijn verstand moet laten prevaleren. Maar het voelt goed. Zo goed. Ze is universitair geschoold en we kunnen praten en lachen. Ik geniet van de momenten dat we samen zijn. Ik kan uren naar haar kijken als ze slaapt. Wanneer ik haar lichaam streel, is haar zuchten het mooiste geluid dat ik me kan voorstellen. De wereld verdwijnt wanneer ik haar lippen tegen de mijne voel en met mijn hand door haar lange, prachtige haren strijk. Haar lichaamsgeur geeft me vleugels en doet me mijn zorgen vergeten.

Zucht. Mijn Rubia.