Man zijn valt niet mee. Zeker de afgelopen maanden blijkt hoe triest het met ons is gesteld. De beelden van de IMF directeur die in boeien wordt afgevoerd omdat hij zich aan een kamermeisje zou hebben vergrepen. Een politicus die het begrip sociaal netwerk wel heel erg letterlijk opvatte en zichzelf via de computer in adamskostuum aan verschillende vrouwen toonde. En zelfs The Terminator moest met de gespierde billetjes bloot toen bleek dat hij jarenlang een verhouding had met de dienstmeid.
Behalve een hoog libido, hadden de mannen nog iets met elkaar gemeen. Allen waren getrouwd met mooie en sterke vrouwen. Vrouwen die jarenlang veel tijd en moeite in manlief hebben geïnvesteerd en hem hadden gekneed en gevormd totdat ze uiteindelijk hun respectabele positie in de maatschappij hadden bereikt. Achter iedere grote man is er wel een vrouw die hem voortduwt. Aan hun ijzige lachjes waarmee ze gearmd met manlief voor de camera’s verschenen kon je aflezen dat ze hun jarenlange investering niet te gronde zouden laten richten door zo iets triviaals als bijvoorbeeld het aanranden van een kamermeisje.
De bovenstaande gebeurtenissen speelden zich weliswaar in Amerika af, maar uitgaande van de tientallen jankende vriendinnen die ik op mijn bank heb gehad, gepaard gaande met de honderden flessen rosé, bakken Häagen-Dazs en dozen chocola en tissues die er bij die gelegenheden doorheen zijn gejaagd, is het veilig om te stellen dat vreemdgaan in Suriname ook een nationaal tijdverdrijf is. Op het gevaar af duizenden vrouwelijke lezers tegen me in het harnas te jagen en dat de redactie van De Ware Tijd wellicht in rook opgaat door een woedende menigte vrouwen, durf ik toch te stellen dat het een beetje de schuld is van de vrouw zelf.
Dankzij het doorschieten van de vrouwenemancipatie en de feminisatie van de maatschappij verkeren wij mannen nu in een identiteitscrisis. Begrijp me niet verkeerd. Ik geloof in gelijke rechten tussen man en vrouw. Sterker nog ik geloof dat de wereld er een stuk beter uit zou zien als er meer vrouwen aan de touwtjes zouden trekken. Maar gaandeweg het proces zijn wij mannen onze testikels kwijtgeraakt. Ga met een paar stelletjes uit en de dames laten geen gelegenheid ongemoeid om hun man neer te sabelen. Alles, van zijn bemoeizuchtige heks van een moeder, tot zijn vuile onderbroeken en zijn bed prestaties, wordt tot grote hilariteit van de aanwezige dames op tafel gegooid. En ook thuis krijgen wij mannen niets anders dan verwijten en beschuldigingen naar ons hoofd geslingerd.
Dames, als jullie alles in het werk stellen om je man af te kraken, moeten jullie niet vreemd opkijken als er ergens een dienstmeisje, kamermeisje of andere vrouw is die zijn gedeukt ego weet op te kalefateren en hem het gevoel van man zijn weet terug te geven. Mannen zijn simpele wezens. Dus wanneer wij weer eens ongebaad in onze onderbroek op de bank liggen, in de supermarkt ongegeneerd aan ons kruis krabben, of het in bed even niet wil lukken, haal diep adem en zeg ons dat we geweldig zijn en nog steeds die Adonis waar je destijds verliefd op werd. Ik garandeer je dat we weer jarenlang keurig aan jullie leiband lopen.
