Volgens de Afrikanen hadden zij een tekort aan het kostbare wondermiddeltje en waren ze financieel niet daadkrachtig genoeg om een nieuwe voorraad aan te schaffen. Of de ondernemers zo vriendelijk zouden willen zijn het geld voor te schieten zodat zij het middel konden kopen en koffers vol zwarte papiertjes konden omtoveren in Amerikaanse valuta. De ondernemers zouden mogen delen in de exorbitante winst die er zou worden gemaakt.
Ik maakte mezelf een voorstelling van twee Afrikanen, slepend met een koffer, die mijn bedrijf zouden binnenstappen met een dergelijk verzoek. Na vermoedelijk een lachbui waarbij de tranen me over de wangen zouden rollen, zou ik beide heren vriendelijk bedanken voor de show en mijn assistente de politie laten bellen. Maar wat blijkt? Verschillende ondernemers hebben aanzienlijke bedragen aan beide heren gegeven. Bedragen oplopend tot wel US$ 60.000,00! Uiteindelijk drong het door dat men was opgelicht en wonder boven wonder is het justitie gelukt de Afrikanen te traceren en aan te houden.
Ik ben geen jurist, maar ik kan me voorstellen dat er ergens een wet moet bestaan die zoveel stupiditeit strafbaar stelt. Voor alle duidelijkheid, ik heb het over de betrokken ondernemers, niet over de Afrikanen. De laatste zouden van de Surinaamse overheid een bedankbriefje moeten krijgen voor het identificeren van frauduleuze, malafide en grenzeloos stupide ondernemers. Ik weet niet wat voor producten en diensten deze ondernemers aanbieden aan de Surinaamse bevolking. Eigenlijk zouden al hun vergunningen moeten worden ingetrokken en zouden deze personen de rest van hun leven niet eens een bekertje schaafijs mogen verkopen.
Dezelfde dag waarop dit bericht in de krant stond, was ik voor zaken op bezoek bij de directeur van een ministerie. Na afloop van het gesprek legde hij mij een brief voor om te lezen. De brief was afkomstig uit het buitenland en leek wel opgesteld en versierd door een twaalfjarige. Naast de persoonlijke gegevens van de directeur, stond in de brief vermeld dat hij een aanzienlijk bedrag had gewonnen. Om de procedure van uitbetaling te bespoedigen moest hij al zijn bankgegevens en handtekening op een bijgesloten formuliertje schrijven en retourneren. De directeur wilde mijn mening weten en vroeg of ik dacht dat hij zijn gegevens moest opsturen. Dit was één van die dagen waarbij ik het somber inzag voor de toekomst van ons mooie land.
Ik zal de laatste persoon op aarde zijn die niet iedereen een goedgevulde bankrekening gunt. Maar personen die menen een borro passie te moeten nemen worden vaak door hebzucht verblind en vallen ten prooi aan personen zoals onze voornoemde Afrikaanse broeders en andere vindingrijke en creatieve charlatans.
Gelukkig zijn er nog genoeg personen in Suriname die over een gezond verstand beschikken. Voor wie het slikken van bolletjes of met een pistool een bank filiaal binnenstappen geen serieuze optie is. Voor de meeste van ons is slim en hard werken de enige manier om financieel onafhankelijk te worden. Let wel: slim en hard werken. De vriendelijke heer op de hoek waar ik iedere dag mijn krant koop, werkt bijzonder hard. Maar het carrièrepad van krantenjongen tot miljonair is iets van lang vervlogen tijden en enkel hard werken is helaas geen garantie meer voor voorspoed.
Suriname biedt genoeg mogelijkheden voor mensen die op een eerlijke manier een goede boterham willen verdienen. Mensen die geen moeite hebben met de armen uit de mouwen te steken en die zich niet laten leiden door een verkeerd verlangen naar materie of rijkdom. Mensen die net als ik volgens een eenvoudig principe leven: if something sounds to good to be true, it probably is.
