De waarheid zal u vrijmaken

Een foto zegt soms meer dan duizend woorden. Ik keek naar de foto van het historisch moment waarop Desi Bouterse en president Venetiaan elkaar de hand schudden. Dankzij de moderne technologie is het een koud kunstje om een foto uit te vergroten zodat je beter naar de emoties van mensen kan kijken. Ik had een euforische overwinningsgrijns verwacht op het gezicht van Bouterse, maar ik zag tot mijn aangename verrassing een welhaast emotionele, bijna verlegen glans over zijn gelaat. In hoeverre dit soort getoonde emoties bij Bouterse oprecht zijn is altijd maar de vraag, maar ik geef hem het voordeel van de twijfel. Zoals hij tijdens zijn overwinnings toespraak aanhaalde, heeft hij het van eenvoudig volksjongetje geschopt tot de hoogste ambt in het land. Een bijzondere prestatie. Petje af.

De foto had voor mij ook een grote symbolische waarde. De volksjongen die erkenning afdwingt van de oude elite van het land. Het is de klassieke klassenstrijd. Het proletariaat versus de bourgeoisie. In 1980 hebben Bouterse en zijn kameraden de intelligentsia en de elite weggeschoten en de macht in het land overgenomen. Een enorme schok voor de toenmalige elite die gewend was als een incestueus groepje elkaar leuke projecten toe te spelen, beurzen voor buitenlandse studies voor elkaars kinderen te regelen en vanuit sociëteit het Park onderling te bepalen wat goed was voor het volk. De plebs hadden het gewaagd zich te keren tegen hun meesters. Daar zou het niet bij blijven. In 1982 schoten deze zelfde plebs 15 mensen dood. Niet zomaar mensen, maar journalisten, advocaten, ondernemers, universitair docenten, kortom: de intelligentsia, mensen afkomstig uit de de elite.

Onder het toenmalige bewind van Bouterse hebben een heleboel mensen de dood gevonden. Klaarblijkelijk scheen de zon die dagen feller in Suriname aangezien er een heleboel mensen op onverklaarbare wijze overleden aan de gevolgen van een zonnesteek. Anderen werden eenvoudig doodgeslagen, sommigen werden doodgeschoten en weer anderen verdwenen spoorloos. De namen van de meeste slachtoffers zijn vrijwel onbekend, maar iedere MULO student kan de namen van de 15 slachtoffers opdreunen van de decembermoorden. Waarom? De elite zal nooit de volksjongen Bouterse vergeven die het heeft gewaagd zijn hand uit te steken naar hen en die zelfs naar hun mening het lef heeft gehad enkele van hen te vermoorden. Zij zullen alles op alles zetten om gerechtigheid te krijgen en de namen van de 15 slachtoffers in het nationaal geheugen te griffen, maar belangrijker nog om de rekening met Bouterse te vereffenen en hem op zijn plaats te zetten.

Voor mij maakt het niet uit of je een zwerver vermoordt of een professor. Moord is moord en het recht moet zijn beloop hebben. Echter verkeren we momenteel in een heel merkwaardige situatie. Vanwege blunders van voormalige regeringen is Bouterse op democratische wijze verkozen tot president van Suriname. Daar kan niemand zowel nationaal of internationaal nog iets aan veranderen. Over enkele weken is het Zijne Excellentie Désiré Delano Bouterse. Ik kan mij echter niet terugvinden in de opmerkingen van tegenstanders om hem op elke mogelijke manier te dwarsbomen. Ik ben politiek neutraal en ben zoals een zeer gewaardeerde journalist het noemde grijs van kleur. Het interesseert me niet of de president van het land groen, paars, oranje of roze met rode stipjes is, zolang hij zijn werk maar goed doet en vooruitgang brengt in het land. Net als de meeste andere mensen werk ik hard om een bestaan in Suriname op te bouwen waar mijn dochter gelukkig en in vrijheid kan opgroeien, goed onderwijs kan volgen, ik mijn god op een manier kan aanbidden zoals ik verkies en ik met vrienden afkomstig uit verschillende etniciteiten gezellig een borrel kan drinken en in alle vrijheid kan praten over elk onderwerp die wij verkiezen. Bouterse zit nu aan het stuur van het land en het is niet wenselijk dat hij door mensen die koste wat het kost nu gerechtigheid eisen tot in het absurde wordt tegengewerkt met het gevolg dat het land de afgrond in raast. Ik hoop dat hij het goed doet, ook al is hij een beladen figuur.

Mijn gevoel zegt me dat Bouterse de geschiedenis in wil gaan als de redder van het land. Dat hij heeft geleerd van zijn fouten en alles op alles wil zetten om het land op de rails te krijgen naar een betere toekomst. De benoemingen van Robert Ameerali als vice-president en naar alle waarschijnlijkheid Wonnie Boedhoe als minister van Financiën en Gilmore Hoefdraad als governor van de Centrale Bank van Suriname getuigen van een serieuze, boven de politiek verheven nationale aanpak. Bravo! Wellicht verwacht hij dat wanneer het land goed op koers is het volk hem de moorden en de wantoestanden van de jaren ’80 zal vergeven. Maar zo makkelijk zal dat niet gaan. In plaats van naar zijn geestelijke souteneur Steve Meye te luisteren en zichzelf belachelijk te maken door een zogenaamd publiekelijk mea culpa uit te spreken voor zijn aanhang op het Onafhankelijkheidsplein, zal Bouterse er goed aan doen echt te kijken hoe hij op een bevredigende wijze gehoor kan geven aan de schreeuw om gerechtigheid.

Een eventuele veroordeling door de rechters van het 8 december strafproces biedt niet veel soelaas. Nog voordat het inkt van de beschikking droog is, heeft Bouterse er al een gratie regeling tegenover gesteld. Zoals de zaken er nu voor liggen is het beste wat Bouterse de nabestaanden en de natie kan bieden, de waarheid. Als Bouterse echt als een groot man de geschiedenis in wil gaan, dient hij het hoe en het liefst ook het waarom te vertellen over die donkere dagen. Indien hij dat niet doet kan hij bouwen wat hij wil, maar het geschreeuw van de slachtoffers zal het lawaai van de bouwputten overstemmen. Hij kan planten wat hij wil, maar het bloed van de slachtoffers zal om gerechtigheid gillen. Hij kan successen boeken, maar de schandvlek van het verleden zal hem altijd aankleven en zijn schittering doen verbleken. In plaats van al die flauwekul te verkondigen moet Steve Meye Bouterse één les leren en wel: de waarheid zal u vrijmaken. En in het verlengde daarvan niet alleen Bouterse, maar de gehele natie.

De tirade van Limbo

Als oud radio-omroeper is radio nog steeds mijn grote liefde. Helaas zijn er weinig radio-omroepers die het vak goed verstaan en die een goede uitzending in elkaar kunnen draaien. Ik luister regelmatig naar BTO met Cliff “Limbo” Limburg op Sky radio. Soms met plezier, vaker met ergernis. Limburg is goedgebekt, voelt zijn luisteraars feilloos aan en weet ze op een meesterlijke wijze te bespelen. Bellers in zijn programma die op hysterische wijze hun ongenoegen en onvrede uitbraken en struikelend over hun woorden verwensingen slingeren naar alle niet paars gekleurde politici. Kostelijk. BTO is het rioolputje van onze samenleving. Stoom afblazen en je gal spuien op de radio werkt therapeutisch en het geeft inzage in de gevoelens en belevingswereld van degene die onder aan de maatschappelijke ladder bungelen. Dat Limburg paars gekleurd is en bij Bouterse in bed ligt is een gegeven. In tegenstelling tot andere mediawerkers komt Limburg er tenminste vrij eerlijk voor uit.


Gisteren heb ik mij zeer geërgerd over de tirade die hij afstak richting president Venetiaan. Ik heb geen moeite met satire of spot, maar ik heb er wel moeite mee als het recht van vrije meningsuiting wordt misbruikt om de president op een zeer lage wijze te beledigen en te schofferen. Nee president Venetiaan is geen man van het volk zoals Bouterse en nee president Venetiaan is wellicht niet zo gevat of welbespraakt als Limburg, maar ik stel voor dat zowel Bouterse als Limburg hun curriculum vitae naast die van Venetiaan leggen en zich dan wat bescheidener opstellen. Je hoeft niet van zijn stijl te houden en je mag kritiek hebben op zijn beleid, maar Venetiaan heeft zich decennia lang ingezet voor de Surinaamse natie.


De afgelopen periode is er ondanks een wereldwijde economische crisis onder zijn regering economische groei geweest en is de koers tot voor kort stabiel gebleven. De afgelopen regeerperiode heeft hij meerdere malen in een spagaat verkeerd om de boel niet te laten escaleren. Niet omdat hij een machtswellusteling is die coûte que coûte aan de macht wil blijven om zichzelf te verrijken, maar omdat hij de gevolgen heeft gezien wat er gebeurt als populisten aan de macht komen die wel uit zijn op persoonlijk gewin. Ere wie ere toekomt en stop met het gejeremieer dat hij Bouterse om principiële redenen niet persoonlijk wil feliciteren. Dat is zijn goed recht en daarmee klaar. Overigens mogen Limburg en zijn luisteraars blij zijn dat Venetiaan steken heeft laten vallen. Als hij echt alles goed had gedaan was het voor Bouterse wettelijk onmogelijk geweest zich kandidaat te stellen voor het presidentschap, sterker nog dan zat hij nu net als alle andere moordverdachten in een gevangeniscel zijn proces af te wachten.


Tijdens de presidentsverkiezingen besloot ik niet in de DNA te gaan zitten, maar me tussen het NDP publiek buiten op het plein te mengen met mijn camera. In eerste instantie werd ik door de van nature wantrouwige NDP menigte met argwaan bekeken en werd ik met de blik van hongerige Rottweilers die naar een konijntje kijken aangestaard door de NDP security guards. Echter werd ik al snel door de meeste mensen hartelijk bejegend, poseerden mensen voor mijn camera en werd ik na de uitslag van de verkiezingen omhelsd en mocht ik deelgenoot zijn van de vreugde, het feestgewoel en de saamhorigheid van de aanwezigen. Er bekroop mij even een gevoel van empathie voor deze mensen.


Dit gevoel verdween echter als sneeuw voor de zon toen president Venetiaan uit de DNA kwam. En masse joelden en jouwden het publiek hem uit en slingerden hem allerlei verwensingen en beledigingen naar zijn hoofd. Ik stond een paar stappen van hem af en zag hem op waardige wijze in zijn auto stappen, maar zag de pijn op zijn gezicht toen de wagen optrok. Ik geneerde me voor dit gepeupel en werd er gelijk weer aan herinnerd waarom ik mensenmassa’s verafschuw. Ik wil geen advocaat van de duivel spelen, maar wie zijn deze mensen en wie is Cliff Limburg dat zij menen de President van Suriname, want dat is hij nog steeds, zo te kunnen bejegenen? Zelfs de persoon Venetiaan verdient gelet op zijn verdiensten en jarenlange inzet respect en waardigheid.


Ik bespeur de laatste dagen een enorme polarisatie in de gemeenschap. Je bent of voor Bouterse, of tegen Bouterse. Met een ongekende felheid en verbetenheid worden meningen aangevallen. Mijn mede redactieleden en ik krijgen mailtjes van Bouterse aanhangers met verkapte dreigementen omdat wij zaken hebben geschreven die hen niet zint. Collega journalisten worden in jaren tachtig stijl het ziekenhuis in getrapt. Ach ja. Alles voor de waarheid. En als wij ons werk niet doen, gaat alles zeker naar de verdoemenis. En je moet uiteindelijk ergens aan dood gaan. Liever voor een goede zaak dan aan een lullige ziekte. Als deze trend zich voortzet zijn er geen winnaars, maar heeft het Surinaamse volk in zijn geheel verloren.


http://www.starnieuws.com/index.php/welcome/index/nieuwsitem/2046

Harde en lelijke waarheid

Mijn vriendenkring bestaat uit een gemêleerd gezelschap. Er zitten transseksuele prostituees tussen, directeuren van gerenommeerde bedrijven, kunstenaars, ingenieurs, een voormalige hasj verkoper, theologen en zelfs een bekende Surinaamse politicus. Gelet op de huidige politieke ontwikkelingen in het land geneer ik me enigszins om de politicus te vermelden, maar vriendschap vereist nou eenmaal een stukje loyaliteit. Ondanks de verschillende werelden waarin ze leven hebben al mijn vrienden een paar zaken gemeen. Ze beschikken over een enorm rechtvaardigheidsgevoel, een pikzwart gevoel voor humor, het lef om wanneer het nodig is hun stem te laten horen en ze zijn open en eerlijk. Zelfs de politicus is op zijn manier eerlijk. Meestal begint hij een gesprek alsof hij met een persconferentie bezig is, maar na een lachbui van mij volgt er een normaal gesprek, steevast ingeleid door de woorden: maar dit is off the record, hoor!


Mijn vrienden en ik vertellen elkaar altijd de waarheid. Hoe hard en lelijk deze soms ook mag zijn. Onlangs nog tijdens een gezellig etentje maakte een vriend een keiharde opmerking over mijn liefdesleven. Hij was zelf geschrokken van datgene wat hij had gezegd en nadat we elkaar een paar seconden verbouwereerd hadden aangekeken, barstten we in lachen uit. Hij had gelijk, maar om het zo in mijn gezicht geslingerd te krijgen was voor mij even slikken. Ik moest denken aan de woorden van een vriendin: a real friend stabs you from the front. Ik heb gemerkt dat wanneer je de reputatie hebt een eerlijk persoon te zijn die altijd de waarheid spreekt, je met heel veel wegkomt en mensen eerder geneigd zijn je je onhebbelijkheden te vergeven. Daarnaast werkt eerlijkheid zeer louterend omdat het echte vriendschappen verstevigt en het valse vriendschappen vaak met slaande deuren laat beëindigen.


Ik moest denken aan de gebeurtenissen rond Guno Castelen. Dankzij mijn vriend de politicus krijg ik regelmatig inzage in het reilen en zeilen van de Surinaamse politiek en was ik dus niet echt geschokt door het geknoei van van Castelen met de stembriefjes. In eerste instantie voelde ik deernis voor hem. Zijn partij is zo goed als verdampt en het moet geen pretje voor hem zijn om voor spek en bonen mee te mogen doen binnen het Nieuw Front. In een poging zijn positie toch nog enige vorm van importantie te geven, meende hij punten te kunnen scoren door te knoeien met de stembriefjes. Dit pakte iets anders uit dan hij had verwacht.


Er zijn al genoeg moraalridders die hem in het vizier hebben, dus ik ga me niet in dat rijtje scharen. Wat mij wel de nodige wrevel bezorgde was zijn gedraai en gekronkel rond het gebeuren. Wanneer hij onder zijn politieke broeders is, slaat hij zichzelf op de borst omtrent zijn daad. Als Santokhi hem een held en klokkenluider noemt vanwege het feit dat hij door het kenmerken van de stembriefjes vermeend verraad aan het licht heeft gebracht zit hij als een pauw te glunderen. Maar wanneer hij nog geen minuut later door politieke tegenstanders omtrent deze toch wel dubieuze daad aan de tand wordt gevoeld, ontkent hij in alle toonaarden en wringt hij zich in allerlei bochten. Het summum is wel zijn opmerking dat zijn paraaf altijd verschilt. Heel het land weet wat je hebt gedaan. Je hebt het aan je politieke vrienden ruiterlijk toegegeven. Waarom verspeel je het restje waardigheid dat je nog hebt door te gaan liegen? Wees eerlijk. Je zal dan nog steeds kritiek over je heen krijgen, maar je krijgt in elk geval nog wat respect.


Helaas is dit geval niet een op zichzelf staand feit. De laatste weken is er in politiek Suriname onder het mom van ‘s lands belang behoorlijk met de waarheid gejongleerd. De inkt op gesloten verdragen was nog niet droog of er werd al woordbreuk gepleegd en met andere politieke partijen in bed gekropen. De eerste DNA-vergaderingen waar velen reikhalzend naar hebben uitgekeken deden denken aan een vismarkt waar op emotionele en platvloerse wijze over en weer beschuldigingen werden geuit.


Duizenden jongeren die voor het eerst mochten stemmen zijn als stemvee gelokt om te mogen proeven van de geneugten van de democratie. Wel lieve jongens en meisjes, dit wat jullie de afgelopen dagen hebben mogen aanschouwen is dus politiek. Mocht je de hoop hebben gekoesterd door je stem de toekomst van jezelf en van het land vooruit te hebben geholpen dan ben je nu waarschijnlijk een ervaring rijker en een illusie armer.


Een wijs mens heeft ooit gezegd: stel je vertrouwen niet op mensen of op edelen. Jouw toekomst en dat van je kinderen heb je zelf in de hand. Studeer, werk hard, ontwikkel jezelf geestelijk en werk aan je waarden en normen. En geloof het of niet, daarmee bouw je werkelijk aan de toekomst van ons mooie landje zonder je pink in een flesje inkt te hoeven dopen en je achteraf te moeten schamen voor de mensen waar je een stem op uitgebracht. 
En dat is de harde en lelijke waarheid.

Minstens vijf keer per dag lachen

“Je kunt maar beter doen waar je zelf zin in hebt, het is toch nooit goed”, verzuchtte een kennis van me een tijd geleden. We hadden het over de opvoeding van kinderen en de zijne waren voor hem een bron van zorg. Eind twintigers die worstelen met hun identiteit, diversen studies vroegtijdig hadden afgebroken en wiens beste levensjaren hij onbenut ziet wegglippen. Vooral het feit dat hij niet tot hen kon doordringen stemde hem somber. Ik weet natuurlijk niet hoe hij thuis is of wat voor een vader hij is geweest toen zijn kinderen klein waren, maar ik ken hem als een ruimdenkend en erudiet man met een flinke dosis humor die alles voor zijn kinderen overheeft. Klaarblijkelijk zijn zulke eigenschappen in een vader niet voldoende om als kind je leven op een goede manier te starten.

Ik moest denken aan mijn eigen dochter. Toen ik haar als baby voor het eerst tegen mijn hart drukte heb ik een belofte gedaan dat ik haar minstens vijf keer per dag zou laten lachen. Zoek er geen logica achter, het is waarschijnlijk één van die dingen die je alleen als zielsgelukkige, jonge vader begrijpt. Tot op de dag van vandaag heb ik mij aan mijn belofte kunnen houden. Nu moet ik bekennen dat mijn dochter een zeer vrolijk en levendig kind is dat vrijwel de hele dag lacht, dus hoef ik mijzelf niet echt veel moeite te getroosten om mij aan mijn belofte te houden. Daarnaast is mijn dochter op een leeftijd dat het woordje bil al voldoende is om haar tot tranen toe een lachstuip te bezorgen. 

Al vanaf haar vroege babyjaren lees ik verhaaltjes aan haar voor en ik ken ik alle afleveringen van Dora uit het hoofd. Ik schaf het meest educatief verantwoord speelgoed aan en mijn privéleven wordt gedomineerd door bezoekjes aan de dierentuin, speeltuinen, de ballenbak en met vriendjes en vriendinnetjes zwemmen of buiten de stad gaan. Maar met de ervaringen van mijn kennis in gedachten, realiseer ik me dat er een moment in het leven van mij en mijn dochter zal komen dat mijn belofte zeer ambitieus zal blijken te zijn. Waar is het moment dat het mis gaat? Wat bepaalt of mijn dochter een sterke, zelfstandige vrouw wordt die weloverwogen een studie, een carrière of een doel in haar leven kiest, of dat ze op haar achttiende met een tramp stamp op haar rug getatoeëerd, vier kinderen met zes verschillende mannen heeft en haar idealen niet verder reiken dan het eerstvolgende Lustig feest? Veel liefde en aandacht geven zult u zeggen. Maar hoeveel ouders hebben hun kind niet volop liefde en aandacht gegeven, om het kind tot hun ontsteltenis volledig te zien ontsporen? Ik ken een geval waar ouders hun dochter volop liefde hebben gegeven, een ideale jeugd van huisje-boompje-beestje compleet met bijbel hebben geschonken en de dochter nu Nederlands meest bekende pornoster is.

Wat is het toch? Zijn het alleen de omstandigheden waar onze kinderen op dat moment in verkeren die bepalend zijn en waarbij ze net de verkeerde keuze maken die ze de rest van hun leven zal achtervolgen? Betekent die verkeerde keuze dat jij als ouder gefaald hebt in je opvoeding? Ik heb ooit een verhaal gelezen over feodale Japanse strijders die hun hele leven trainden en werden gehard voor slechts één beslissende strijd. Is dat waar het omdraait? Dat wij al onze tijd, energie, liefde en aandacht in ons kind stoppen, zodat het juist op dat ene cruciale moment de juiste beslissing maakt? Of dat wanneer het kind een verkeerde keuze maakt, hij dit beseft en weet dat hij altijd op ons terug kan vallen voor steun, advies en hulp?

Als ouder kan je je kind niet eeuwig blijven beschermen en heeft het kind het recht om net zoals wij zijn eigen stommiteiten te begaan en zijn hoofd te stoten. Je gaat op een moment los moeten laten. Echter met afgrijzen luister ik naar de seksuele belevenissen van vijftienjarige meisjes welke zelfs mij rode oren bezorgen of wiens drank- en drugsgebruik menig junkie jaloers zouden maken. Het angstzweet breekt mij uit als ik denk wat mijn dochter te wachten staat als ze ouder is. Doe ik wel voldoende? Ben ik wel een goede vader? Zal ik de signalen tijdig herkennen wanneer het mis dreigt te gaan? Zal ze mij betrekken en in vertrouwen nemen bij de belangrijke beslissingen die ze neemt? 

Ik kijk naar mijn dochter die druk in de weer is met een speeltje.
“Haganah?”
“Ja pappa?”
“Bil!”
Mijn dochter barst weer in lachen uit. Ik pak haar op en druk haar tegen me aan. Zij tranen in haar ogen van het lachen en ik een brok in mijn keel. Ik ga haar eens los moeten laten, maar nu nog even niet.

Antwoord aan Sandew Hira II

Mijn waarde Sandew, je vindt de speld in de hooiberg niet door de hooiberg groter te maken. Het aanleveren van nog meer cijfermateriaal over de verschrikkingen van de slavernij verschaft nog steeds geen antwoord op het punt waar onze discussie om draait: hebben de nazaten van de slaven ruim 200 jaar na dato recht op herstelbetalingen? Mijn bezwaren in mijn vorig schrijven waren duidelijk en uitgaande van de vele berichten die ik heb mogen ontvangen hebben vele lezers die begrepen. Je vraagt om feiten? Goed, laat me beginnen met een feit.


De Universiteit van Amsterdam is tot de conclusie gekomen dat het onderzoek en feitenmateriaal van Zunder niet voldoet aan wetenschappelijke eisen. Er waren ernstige bezwaren tegen zijn rekenmethoden en gebrekkig bronnenonderzoek. Het cijfermateriaal waar jij zo kwistig mee rondstrooit staat dus om het zeer eufemistisch uit te drukken ter discussie. Maar ongetwijfeld zullen jullie de schuld daarvan leggen bij het neo-koloniaal of racistisch denken van de Nederlandse academische wereld.


In mijn laatste antwoord heb ik de herstelbetalingen van de Joden aangehaald. Inderdaad Sandew, het gelijktrekken van de herstelbetalingen van de slavernij met die van de Joden is één van de vele bezwaren die ik had na het lezen van het boek van Randall Robinson. Ik heb niet de gewoonte te citeren uit boeken die zich niet in mijn collectie bevinden of die ik niet op zijn minst heb gelezen. En het gaat er niet om dat de periode van de slavernij vele malen langer heeft geduurd dan de Holocaust, het gaat er om dat mensen die de verschrikkingen en gruwelijkheden van de Holocaust aan den lijve hebben ondervonden en na de oorlog nog in leven zijn of waren en als zodanig persoonlijk aanspraak konden maken op herstelbetalingen.


Sandew, ik kan jou in direct contact brengen met honderden, ja duizenden mensen die de getatoeëerde nummers van de concentratiekampen nog in hun arm hebben. Ik kan je in direct contact brengen met mensen die je tot in details kunnen vertellen hoe hun geliefden zijn afgevoerd, vernederd en vermoord. Alleen deze mensen konden een beroep doen op herstelbetalingen. Wederom een feit, beste Sandew of noem je deze getuigen ook verzinsels? Hoeveel mensen kan jij aandragen die direct te lijden hebben gehad als gevolg van de slavernij? De kinderen van de slachtoffers van de Holocaust, die het lijden van hun ouders met eigen ogen konden aanschouwen en boven wiens jeugd altijd de duistere wolken van hun ouders verleden hingen, konden nergens aanspraak op maken. Maar de nazaten van de slaven willen nu geld ontvangen voor gebeurtenissen die zich meer dan 200 jaar geleden hebben afgespeeld. Dus nee, de herstelbetalingen aan de Joden vormt geen argument om hetzelfde te doen voor de nazaten van de slaven.


In 1783 heeft een voormalige slavin na ruim dertig jaar voor haar meester te hebben gezwoegd, een petitie ingediend in de staat Massachusetts met de eis dat zij in aanmerking zou komen voor een vaste vergoeding voor haar gedwongen arbeid. En ze werd in het gelijk gesteld. Ze kreeg een jaarlijks pensioen toegekend voor haar arbeid. Weliswaar kruimels voor jarenlang gedwongen arbeid, maar een enorme morele overwinning welke ik toejuich. Iemand die de slavernij aan den lijve heeft ondervonden en die daar een vorm van herstelbetaling voor kreeg. Niet een nazaat die 200 jaar later het lijden van deze slaaf wil verzilveren.


En Sandew, ik heb de herstelbetalingen nooit in verband gebracht met jongeren met vlechtjes, tatoeages en piercings. Mijn argument is dat onze jongeren door deze levenswijze zichzelf diskwalificeren in de maatschappij en hun eigen ruiten ingooien. Jouw vergelijking met je overgewicht is onzinnig. Jouw overgewicht vormt geen belemmering als je ooit eens een serieuze baan in het bedrijfsleven ambieert of als je bij een ambtenaar je zoveelste subsidieaanvraag indient om je te kunnen laven aan de financiële vleespotten van het land dat jij klaarblijkelijk zo detesteert.


Onze jongeren met vlechtjes, tatoeages en piercings, kunnen mits ze aan het cliché beeld voldoen van succesvolle zwarte rapper of basketballer, een serieuze carrière vergeten en daarmee de hoop op een goede toekomst. Wij moeten elkaar in de ogen kijken en eerlijk zeggen waar het op staat. Ik adviseer jou en onze lezers de beroemde toespraak van Bill Cosby eens te lezen http://www.blackpast.org/?q=2004-bill-cosby-pound-cake-speech. Stop blaming the white man en leer verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen leven en daden.


Ja Sandew, ik heb morele en principiële bezwaren tegen herstelbetalingen. Net zoals het een absurde gedachte is om geld te vragen voor leed dat onze voorouders eeuwen geleden hebben geleden, is het absurd herstelbetalingen te vragen van nakomelingen van degene die 200 jaar geleden wellicht hebben geprofiteerd van de slavenhandel. Ik geloof niet in boetedoening voor de zonden van voorvaderen. En ja, Sandew, wat te doen met onze Afrikaanse broeders die een significante rol hebben gehad in de slavernij?


http://www.nytimes.com/2010/04/23/opinion/23gates.html?_r=2&pagewanted=1&ref=opinion


Een rol die jij marginaliseert vanwege je tunnelvisie omtrent de 30 zilverstukken die jij en Zunder aan Nederland vragen om hun geweten af te kunnen kopen. Een belediging aan het adres van onze voorouders.


Sta me toe te citeren uit een bericht van een lezer:


Beste heer Carbiere,


Als jonge zwarte vrouw van 30 jaar met mijn eigen huis en eigen vervoer, een redelijke baan en een hoopvolle toekomst, ben ik ontzettend trots op u, om de wijze waarop u heeft gereageerd op het commentaar van dhr Sandew Hira. Ik ben het volstrekt niet ermee eens dat wij (Afro-Surinamers) recht hebben op een herstelbetaling! Wij leven in de 21ste eeuw, hebben mogelijkheden die we kunnen benutten om wereld een betere plaats te maken voor ons en ons nageslacht. Er zijn nog te veel jongeren die geen beeld en visie hebben over hun toekomst. Ik vind ook dat wij voor wat betreft onze eigen ontwikkeling behoorlijk tekort schieten in de kennis van wat voor rol van betekenis de zwarten hebben gehad in de wereld. Ik voel mij in ieder geval niet zielig, en ik wil dan ook geen koperen cent herstelbetaling. Mijn advies aan iedere rechtgeaarde zwarte jongere, weet wie je bent, en weet waar je naar toe wil gaan. Ontwikkel een visie, en stop te kijken naar wat je niet kan en wat je niet hebt, maar kijk naar wat je wel kan, en wat je wel hebt, daar kan je mee vooruit komen!!!
Groet
NW


Dit, mijn waarde Sandew, is onze werkelijke schat. Sterke jonge mensen die met historisch besef de toekomst met rechte rug en het hoofd omhoog tegemoet treden. Het heeft ons generaties gekost om ons geestelijk te bevrijden uit het slavernijverleden en te belanden op het punt waar we nu zijn. Jullie koehandel met de herstelbetalingen bezie ik maar als de laatste stuiptrekkingen van een oude generatie die moeite heeft met de zeitgeist en zich niet heeft kunnen ontdoen van de mentale slavenbanden.


En hiermee, beste Sandew, beëindig ik onze discussie. Ik dank je voor de geboden gelegenheid. IJzer, wordt door ijzer gescherpt. Wij staan recht tegenover elkaar met ons standpunt ten aanzien van de herstelbetalingen, maar ik ga er vanuit dat wij ons beiden naar eer en geweten inzetten voor onze zaak. Tan bun.