Ik realiseer me dat een vijfjarige van nu anders is dan toen ik vijf was. Mijn dochter van vijf komt thuis met verhalen over de borsten van Shakira, of met de vraag wanneer ik een beha voor haar koop en waarom vrouwen hun poenies scheren. Toen ik haar vorige week van school afhaalde vroeg ze me of seks leuk is. Zulke vragen van je dochter wiens luier je tot voor kort nog hebt verschoond gaan je niet in de koude kleren zitten en het is niet ondenkbaar dat ik van schrik een fietser omver heb gereden.
Als moderne vader praat ik veel met mijn dochter en probeer ik alles op een eerlijke en respectvolle wijze aan haar uit te leggen. Wanneer ze iets niet van mij mag of wanneer ze straf heeft gekregen, redeneer ik met haar en probeer ik haar duidelijk te maken waarom ik op een bepaalde manier heb gehandeld of besloten. Ik ben selectief in wat voor speelgoed ik voor haar koop en wanneer ze bij de DVD-Chinees films mag uitkiezen ben ik nog strenger dan onze censoren in de jaren tachtig. Geen geweld, geen gevloek, niet al te veel hocus pocus en het griezelgehalte mag niet hoger liggen dan de heks uit Sneeuwwitje. Toch is er een groter gevaar onder mijn radar gevlogen.
Het begon op een zaterdagochtend in een speelgoedzaak waar mijn dochter na drie weken zeuren een nieuwe pop mocht uitkiezen. Na een half uur gepieker alsof ze bezig was een oplossing voor de honger in de wereld te bedenken, kwam ze triomfantelijk aangelopen met een pop. Een Barbie met lang blond haar, een taille die generaties vrouwen anorexia nervosa heeft bezorgd, blauwe ogen, lange wimpers en de nodige vrouwen prullaria. Iets begon bij me te dagen.
“Heeft u ook een donkere?” vroeg ik de verkoopster, die me vervolgens met dezelfde glazige blik aankeek als de pop in mijn hand.
“Hoe bedoelt u?”
“Ik bedoel een donkere pop. Een creoolse.”
De verkoopster en mijn dochter keken elkaar aan.
“Euuh… Nee, die hebben wij niet.”
Ik had een missie.
Twee speelgoedzaken en ongeveer vijftig blonde en roomblanke poppen verder had ik beet. Althans. Onder een laag stof kwam er een donkere Barbie tevoorschijn. Weliswaar met lang, glad haar waar een maand straighten voor nodig is geweest en met dezelfde onmenselijke taille, maar onmiskenbaar een donkere pop.
“Asjeblief!” zei ik stralend, terwijl ik de pop aan mijn dochter gaf. Mijn dochter keek beteuterd naar de donkere pop, vervolgens naar de tientallen andere blonde exemplaren op het schrap, vervolgens weer naar de donkere pop, en toen naar mij.
“Ik vind deze stom.”
Ik voelde mijn bloeddruk omhoog schieten en er begon een rode waas voor mijn ogen te komen. Voordat ik in handboeien afgevoerd zou worden omdat ik mijn dochter in de zaak met een pop op haar hoofd had geslagen, telde ik tot tien en vroeg haar waarom ze deze stom vond. Mijn dochter keek naar de pop en vervolgens naar mijn gezicht. Waarschijnlijk zag ze de stoom uit mijn oren komen en zag ze een adertje bij mijn slaap die op knappen stond. Ze koos eieren voor haar geld.
“Ik vind haar jurk stom.”
Het werd de donkere pop.
Thuis aangekomen ging ik op zoek naar het gevaar dat heimelijk mijn huis en het hoofd van mijn dochter was binnengedrongen. Op haar destijds zo onschuldig ogende Princess-schooltas lachten blonde, slanke, roomblanke schoonheden mij toe. Hetzelfde gold voor haar broodtrommeltje, drinkbeker, schriften, potloden en tientallen DVD’s. In de geest van mijn prachtige dochter, door wiens aderen een cocktail van etnisch bloed stroomt, wordt door Disney en andere Westerse media het idee gestampt dat blond, slank en blank het schoonheidsideaal is.
Een speurtocht op het internet maakte me duidelijk dat ik gelukkig niet de enige ben die zich hieraan ergert en zich zorgen maakt. Diverse organisaties bieden tekenfilms en boeken aan voor kinderen waar de helden een tintje of een afro hebben en niet alleen de slechterik of het domme vriendje. Tijd voor tegengif en Barbie in de ban. God, wat mis ik Dora.
