“Gefeliciteerd, Haganah is over.”
Die eenvoudige zin deed me tijdens het oudergesprek bijna dansen
van vreugde! Niet dat ik twijfel aan de intelligentie van mijn dochter, maar ze
was het schooljaar moeizaam begonnen. Ze zat in een fase dat ze haar grenzen
wilde verleggen en geen betere prooi dan een nieuwe schooljuffrouw. Het was al
de eerste week raak. Ze had ontdekt dat het woord poenie een leuk shockeffect
veroorzaakte en slingerde het woordje dan ook regelmatig door de klas.
Daarnaast was ze smoorverliefd op een jongen uit de groep en liet ze dit gedurende
de les met de subtiliteit van een voortdenderende locomotief blijken. Tot
overmaat van ramp had ze ook nog concentratie problemen.
Ik hield mijn hart vast. Niet in de laatste plaats omdat ik
zelf heb ondervonden wat de gevolgen kunnen zijn wanneer een schooljuffrouw een
hekel aan je heeft. In Nederland had ik eens een docente die mijn bloed wel kon
drinken. Ik kreeg geen beurt wanneer ik mijn vinger opstak, wanneer iets mij
onduidelijk was werden mijn vragen genegeerd en voor redenen die mij tot de dag
van vandaag onduidelijk zijn stond ik vaker op de gang dan dat ik in het lokaal
zat. Op een dag had een klasgenootje een pen gesmeten naar het hoofd van een
ander klasgenootje die een luide kreet slaakte. De docente kwam als een
briesende stier op mij afgestormd, greep me beet en smeet me ondanks de protesten
van mijn klasgenootjes dat ik onschuldig was de gang op. Dat was voor mij de
druppel en ik sloeg volledig op tilt. Met een rode waas voor ogen sloeg ik
tegen de ramen van het lokaal en wenste ik haar alle terminale ziektes toe die
ik kon bedenken en zwoer ik dat ik op haar graf zou plassen. Mijn uitbarsting
leverde me drie weken corvee op. Terwijl ik op een middag de aula van de school
stond te vegen kwam de bewuste docente voorbij lopen en beet ze me toe dat dit
de enige manier was dat ik ooit een universiteit zou betreden: als schoonmaker.
In een flits zag ik een stuk of tien agenten op me springen om de gebroken
bezemsteel uit mijn handen te trekken terwijl de docente met een gapende
hoofdwond aan mijn voeten lag. Godzijdank wist ik me te beheersen. Dankzij dit
afschuwelijk mens is er voor de rest van mijn leven een aan haat grenzende
afkeer en wantrouwen in me geplant voor alles wat naar autoriteit of gezag
riekt. Dat het ook anders kan heeft juf Gladys bewezen. Met een engelengeduld
heeft ze zich over mijn dochter ontfermd. Ze bedacht verschillende manieren om
mijn dochter te bereiken. Offerde haar vrije tijd op door haar na schooltijd te
begeleiden en gaf oefeningen mee naar huis. Toen tijdens een verhuizing een pop
van mijn dochter was zoekgeraakt, heeft juf Gladys van haar eigen geld een
nieuwe pop voor haar gekocht. Een wonder geschiedde. De resultaten schoten
omhoog en mijn dochter ging met een bijna onwezenlijk plezier naar school.
Terwijl verschillende klasgenootjes op de laatste schooldag
met tranen in hun ogen in de rij stonden om afscheid te nemen van juf Gladys, stond
zij met mijn dochter in haar armen die zo enorm huilde dat mijn ogen vochtig
werden. Als je dat als lerares voor elkaar krijgt dan heb je mijn respect verdiend
en ben je in mijn ogen kostbaarder dan al het goud of olie in onze bodem. Juf
Gladys van De Cederboom: mijn eeuwige dank!
Ik heb begrepen dat de docente die mijn leven vergalde al
een tijdje onder de grond ligt. Volgende week wanneer in naar Nederland vertrek,
overweeg ik haar graf te bezoeken om een kopietje van mijn curriculum vitae en
een bankafschrift op haar grafzerk te plakken. Plassen zal ik denk ik niet doen
want in tegenstelling tot haar verwachting mag ik mezelf inmiddels een heer van
stand noemen, maar ik verheug me al op de geluiden van gedraai en geknarsetand
onder mijn voeten. Plots dwalen mijn gedachten af als ik bedenk wat ik niet
allemaal had kunnen bereiken wanneer ik een juf als juf Gladys zou hebben
gehad.
