Gefrustreerd

In lang vervlogen tijden toen het bloot je nog niet dagelijks in het gezicht sprong, kon een onschuldig blaadje in een kiosk je wereld als puber ondersteboven keren. Ik kan me nog herinneren dat ik een blad onder ogen kreeg waarvan op de cover een welgevallige dame met haar bovenlijf in volle glorie stond afgebeeld. Het was een periode in mijn leven waarin zelfs een blote vrouwenteen mij met gierende hormonen in het lijf slapeloze nachten kon bezorgen. Om mij heen kijkend pakte ik snel het blaadje op dat ik vervolgens tegen mijn borst drukte. Ik wilde naar de kassa lopen, maar mijn benen weigerden mee te werken aan zo een snode daad. Mijn geweten deed me in angstzweet uitbarsten. Ik had het gevoel of er honderden afkeurende blikken op mij waren gericht en er elk moment een sirene kon loeien waarna de politie met mijn moeder zou binnenstormen en ik aan mijn oren naar een tuchtschool zou worden gesleept. Ik legde het inmiddels verfrommelde blaadje snel terug en vertrouwde voor de rest van de avond op mijn fotografisch geheugen.


Hetzelfde schaamtegevoel bekruipt me nog steeds wanneer ik het avondblad De West koop. Schichtig om mij heen kijkend stop ik bij de krantenverkoper, druk hem het geld in zijn hand en trek met piepende banden weer op. Want laten we eerlijk zijn, waarom kopen we De West? Het grootste gedeelte van de krant is een copy-paste uittreksel van Nederlandse kranten die de meeste mensen al online hebben gelezen en aangezien De West door velen niet serieus wordt genomen en derhalve nauwelijks wordt uigenodigd voor persconferenties, zijn de lokale artikelen meestal slappe aftreksels uit het nieuws van lokale ochtendbladen en nieuwssites.


Er is de laatste tijd veel te doen geweest omtrent beledigende sites op het internet. De West is een papieren versie van deze sites. De meeste mensen kopen De West vanwege de redactionele stukken waar ongefundeerd tegen alles en iedereen wordt gefulmineerd. Daar waar tieners zich online vergapen aan de nieuwste roddels en anonieme beledigingen, verlekkeren zestigplussers zich met De West. Op platvloerse wijze worden mensen door het slijk gehaald en geruchten en roddels worden de gemeenschap in geslingerd. Dit alles onder redactie van de nazaten van de oprichter van de krant en natuurlijk niet te vergeten het altijd terugkerende quasi spontane ingezonden bericht van “een bezorgde burger”.


De West is als het irriterende, gefrustreerde jochie waar vroeger niemand mee wilde spelen en dat continu bezig was middels lawaai maken en schelden de aandacht op zichzelf te vestigen. Het moet ook niet makkelijk voor de redactie zijn om de oplage en het aantal adverteerders te zien verdampen ten gunste van andere kranten. Het zou bijna meelijwekkend zijn, ware het niet dat het kleine jochie de laatste tijd valse en agressieve trekjes begint te vertonen.


Enkele weken geleden mocht een collega-columnist die een stuk met een kwinkslag richting De West had geschreven uit het blad vernemen dat wanneer hij het zou gewagen ooit nog iets te schrijven dat de redactie van De West onwelgevallig was, zij een compromitterende foto van hem zouden plaatsen. Laat het even doordringen. De West probeert middels chantage een columnist te belemmeren zijn werk te doen. Maar het kan nog erger. Vorige week werd een fotojournalist door kinderen van de hoofdredacteur en mede-eigenaar van De West met een knuppel belaagd, omdat hij een foto wilde nemen van een verkeersongeluk waar zij bij betrokken waren. De toegesnelde hoofdredacteur bedreigde vervolgens de fotojournalist in jaren ‘80 stijl met de dood als hij de foto zou laten afdrukken. Verbijsterd wachtte de gemeenschap het verhaal van de zijde van De West af, alleen maar om te vernemen dat deze in de typische De West stijl wordt gegeven: verongelijkt om zich heen trappend en vingerwijzend naar iedereen. De West pretendeert een vriend en voorvechter van de persvrijheid te zijn. Met zulke vrienden heeft de journalistiek geen vijanden meer nodig.-.