“Ik ga sterven.” Het zijn geen woorden die je verwacht te horen uit de mond van een mooie 22- jarige jonge vrouw. Ruim 4 jaar lang heeft de dood een gruwelijk kat-enmuisspelletje gespeeld met Marilyn. Momenten van pijn en sombere vooruitzichten werden afgewisseld met momenten van hoop. Vorige week had de dood genoeg van zijn morbide spel en rukte hij Marilyn weg uit dit bestaan. Diezelfde week bereikte ons het nieuws dat Ben Nuboer ons eveneens was komen te ontvallen. Ben en Marilyn hebben de strijd verloren van dezelfde gruwelijke ziekte. Ogenschijnlijk was dit de enige overeenkomst tussen de twee. Bij Ben kwamen de kranten papier tekort om de vele overlijdensberichten en adhesiebetuigingen af te drukken. Voor Marilyn waren er welgeteld 2 kleine berichtjes, weggemoffeld en letterlijk in de schaduw van Ben. Terwijl Ben in een Amerikaans ziekenhuis een topbehandeling kreeg, lag Marilyn in een lokaal ziekenhuis weg te rotten.
Marilyn kwam uit een eenvoudig gezin en heeft geen fabrieken gebouwd, had geen bestuursfuncties en was geen rotarian. De behandeling in het ziekenhuis was dan ook navenant. Door een blunder van het medisch personeel geraakte ze in een vrijwel comateuze staat. Daarnaast trof haar familie haar regelmatig badend in het zweet en met uitdrogingsverschijnselen aan, omdat het ziekenhuispersoneel vergeten was de gordijnen te sluiten en zij urenlang in de brandende zon lag. Toch was er een overeenkomst tussen Marilyn en Ben. Ben had een enorme drive en wilskracht die bergen kon verzetten. Marilyn had dezelfde kracht op haar manier. Ze putte kracht uit haar geloof en was ervan overtuigd dat dit leven niet alles was en dat haar Schepper andere plannen heeft met haar en met ons bestaan. De manier waarop iemand de dood onder ogen ziet, zegt veel over het karakter van een persoon. Terwijl Marilyn zich realiseerde dat haar dagen op aarde geteld waren, bleef ze sterk en vrolijk. “Niet verdrietig zijn! We zien elkaar spoedig weer terug.” Het getuigt niet alleen van een enorm geloof, maar ook van een enorme kracht om op zo een jonge leeftijd de dood recht in de ogen te kunnen kijken en te lachen.
Op de begrafenis van Marilyn keek ik naar de andere aanwezigen. Geen klinkende namen, directeuren, politici of andere ‘boven ons gestelden’. Het was een sobere plechtigheid met een eenvoudige, maar mooie en aanmoedigende toespraak over het korte leven van Marilyn en haar dromen. De moeder van Marilyn stond met een glimlach op haar gezicht en gaf de mensen die kwamen condoleren een omhelzing en een aanmoedigend en vertroostend woord. Het was de omgekeerde wereld. Je zag hoe trots ze was op haar dochter en dat ze in de geest van Marilyn dezelfde kracht en energie wilde doorgeven aan anderen. Terwijl we langs de kleine kist schuifelden met een foto van Marilyn daarop, schoot ik vol. De tranen stonden in mijn ogen en ik had een brok in mijn keel. Als ik iets zou zeggen, zou ik uitbarsten in tranen en gesnik. Ik gaf de moeder een hand en stootte een paar keelklanken uit. Ze zag de tranen in mijn ogen. Ze glimlachte en vervolgens omhelsden we elkaar. Marilyn had geen klinkende titels en heeft geen multinational opgezet, maar in haar eigen universum heeft ze het hart van velen beroerd en is ze een bron van inspiratie. Rust zacht Marilyn en mag Jehovah je gedenken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten