Het gelijk van With

Je kunt zeggen wat je wil van Julian With, maar hij weet wel een product aan de man te brengen. Zelfs wanneer hij een binnenlandse schone naakt op de voorkant van zijn nieuwste boek Het komt nooit meer goedhad geplaatst, had hij niet zo een publiciteit gekregen als nu. In essentie komt zijn boek er op neer dat er sprake is van intellectueel onvermogen bij de zwarte Surinamer, dat deze verstrikt is geraakt in allerlei dwaze ideeën en door krabbenmentaliteit en misplaatste trots zijn eigen ontwikkeling in de weg staat en als gevolg daarvan door andere bevolkingsgroepen voorbij wordt gestreefd. Toe maar. Ondertussen schoffeert hij nog even de halve Surinaamse intelligentsia, maakt eenieder die het niet met hem eens is uit voor idioot en heeft zelfs het lef de door mij zeer geliefde en beminde hoofdredacteur van de Ware Tijd op de korrel te nemen. De vlegel!

Een paar exen zullen waarschijnlijk bulderend van het lachen tegen de vlakte gaan bij mijn volgende uitspraak, maar ik ben een makkelijk mens. Wanneer ik fout ben, geef ik dat grif toe. Wanneer ik iemand onrecht heb aangedaan, ben ik er snel bij om mijn excuses aan te bieden. Ook wanneer iemand gelijk heeft, kan ik de persoon in kwestie dat gelijk in elke gewenste vorm geven. Maar in incidentele gevallen bijt ik liever mijn tong af dan iemand zijn gelijk te geven. Dit gevoel heb ik met Julian With. Ook al heeft hij wellicht op enkele punten gelijk, het irriteert me mateloos om hem in de Nederlandse media te horen afgeven op de zwarte Surinaamse gemeenschap. Ik hoor het gegniffel al van de bakra’s om die zogenaamde zwarte geleerde die flink afgeeft op die andere zwartjes in Suriname en alles zegt wat zij al eeuwenlang denken.En toch.


Deze hele discussie deed me denken aan iets wat ik jaren geleden meemaakte, toen ik enige tijd buiten de stad woonde. Dagelijks reed er een hindostaanse familie in een busje voorbij die Surinaamse groente verkocht aan mensen in de buurt. Hun klantenkring bestond voornamelijk uit creolen. Ik was op zijn zachtst gezegd flabbergasted. Dit was een gebied waar iedereen de beschikking had over een lap grond. In een land waar je als je op de grond spuugt je de volgende dag op die plek een wuivende Koningspalm aantreft, waar de meest gezonde groente letterlijk in de goot voor je huis groeit, gaven mensen geld uit om groente te kopen!


Met de voorgaande ervaring in mijn achterhoofd zou de recent gedane charmante uitspraak van een directeur van een parastataal bedrijf (!) mij plausibel in de oren moeten klinken:“Blakaman hebben hun tijd gehad, den no sabi meki moni, nu is het tijd voor de hindostanen.”Julian With zal gesmuld hebben van deze uitspraak. Gelukkig zie ik genoeg ontwikkelingen binnen met name de private sector van jonge creolen die wel hard werken en die wel een positieve invloed op hun omgeving hebben. Is het dan allemaal onzin en doemdenken wat Julian With uitkraamt? Schoorvoetend moet ik toegeven dat hij op enkele punten wel degelijk gelijk heeft. Maar ach, zelfs een defecte klok heeft twee keer per dag gelijk.