Kinderen

“Henry, ik wil een kind.”
Ik zat met een goede vriendin een beetje te keuvelen, toen ze plots deze verbale atoombom op me liet vallen. Het werd zwart voor mijn ogen en terwijl mijn testikels van schrik mijn buik inschoten voelde ik plots een stekende pijn op mijn borst. Ik probeerde iets te zeggen maar mijn mond bewoog als de bek van een vis op het droge zonder geluid voort te brengen. Mijn vriendin keek naar me, zag de paniek in mijn ogen en barstte in lachen uit. “Niet van jou, idioot! Ik voel een leegte en heb zoveel liefde in me dat ik aan een kind wil geven. Mijn eigen vlees en bloed. Ik wil een kind!”

Het hebben en niet hebben van kinderen is de laatste dagen opvallend vaak het onderwerp van gesprek in mijn vriendenkring. Ik heb vriendinnen die zo vruchtbaar zijn, dat ik bang ben ze alleen al door hun hand te schudden zwanger maak. Hun kinderen zijn inmiddels het schattige ontgroeid en hebben nu de leeftijd bereikt dat niet alleen hun ouders, maar ook de omgeving wenste dat jaren geleden de ratio het had gewonnen van het libido. Dan heb ik vrienden bij wie het lijkt of een kind krijgen het voornaamste doel in hun leven is, maar bij wie het om wat voor reden dan ook niet wil lukken. Iedere dag seks, waarna de vrouw een half uur met de benen omhoog op bed blijft liggen, schijnt in de praktijk minder opwindend te zijn dan het klinkt.
Dan is er de categorie vriendinnen zoals degene die mij aan het begin van de column bijna een hartaanval bezorgde. Sterke, zelfstandige vrouwen die een goede carrière voor zichzelf hebben opgebouwd, maar die rond hun veertigste menen dat hun leven niet compleet is zonder een kind. 

De zeldzame momenten dat het lukt deze vrienden een dagje bij elkaar te krijgen, levert genoeg stof op voor dertig columns. Een van de vruchtbare vriendinnen rent constant vloekend en zuchtend achter haar kroost aan, die op hun beurt weer vol overgave bezig zijn de andere aanwezigen te terroriseren.
“Begin er niet aan hoor!”, schreeuwt ze tegen de vrienden die een paar uur later weer vruchteloze pogingen zullen ondernemen om zwanger te raken. “Kinderen zijn Gods manier om ons te straffen als we hebben genoten van freaky seks!” De vrienden die proberen zwanger te raken kijken elkaar weemoedig in de ogen en kruipen stilletjes tegen elkaar aan.
De carrière-vriendin onderbreekt het typen op haar BlackBerry, kijkt met afgrijzen naar het gebeuren om zich heen en komt tot het besef dat haar kinderloze staat zo slecht nog niet is. En dan ben ik er met mijn dochter. Ik probeer altijd een evenwichtig antwoord te geven op vragen omtrent het ouderschap. Er zijn momenten van ongekend plezier en geluk, maar er zijn ook momenten dat ik het niet meer aankan en me vol wanhoop op het mes wil storten waarmee ik het broodje chocoladepasta voor mijn dochter heb gesmeerd.

Kinderen neem je niet, kinderen krijg je. En vaak op het meest beroerde moment in je leven. Daarnaast vult een kind geen leegte op in je leven, maar nemen ze je leven volledig over en gaan er momenten komen dat je hun nek wilt omdraaien. Maar het moment dat je kind zich heeft ontwikkeld tot een zelfstandig en intelligent mens, met een mooie en sterke persoonlijkheid doet alle doorstane ellende wegvallen en is het mooiste geschenk ter wereld.