Volgens de nieuwsberichten zijn verschillende hiv-besmette vrouwen onvrijwillig gesteriliseerd. Het was stof voor een interessante discussie tussen vrienden. De vrouwen schreeuwden moord en brand en de kreet nazi-praktijken vloog al snel door de lucht. Mijn opmerking dat ik me wel kon vinden in de gedachtegang van de artsen was als olie op een al laaiend vuur. “Hoe zou jij het vinden als je voor een blindedarmontsteking werd geopereerd en de arts ook gelijk je ballen wegknipte?!” Het verband tussen Hiv en een blindedarmontsteking ontging me enigszins en mijn ballen ben ik een paar ex-vriendinnen geleden al kwijtgeraakt, maar ik begreep hun punt. Wanneer ik op de operatietafel zou liggen, realiseert de arts zich dat wanneer hij ongevraagd aan mijn lichaam zou friemelen en naar eigen believen modificaties zou verrichten, mijn advocate hem een dusdanig proces zal aanspannen dat zijn achterkleinkinderen nog bezig zouden zijn de schadevergoeding te betalen. Vermoedelijk staat mijn geriefelijke plek op de maatschappelijke ladder in schril contrast met die van de dames in kwestie en meenden de artsen zonder overleg het nodige hak- en snijwerk aan hun lichamen te kunnen verrichten.
Maar er is ook een ander verschil waar het volgens mij om draait en waarom ik geneigd ben de kant van de artsen te kiezen. Wanneer ik als vrouw hiv zou hebben, zou geen haar op mijn hoofd eraan denken om zwanger te worden. Ja, ik besef dat overdracht van moeder op kind met de juiste medicatie tot een minimum kan worden beperkt, maar waarom het risico nemen? Hoe kan je als hiv-besmette moeder het risico willen lopen bewust zwanger te raken en de kans riskeren een kind met Hiv ter wereld brengen? Is dit alleen maar om jouw eigen behoeften te willen bevredigen en omdat het binnen jouw cultuur gebruikelijk is complete elftallen aan kinderen te produceren?
In de grotemensenwereld wordt hiv als een chronische ziekte gezien waar je in principe op een redelijk normale wijze oud mee kan worden. Dit geldt alleen als je de discipline hebt om tijdig de nodige remmers en medicijnen te slikken en er een gezonde levensstijl op na houdt.
Helaas leven we in een land waar je in het ziekenhuis al aan een griep dood kan gaan en waar met de regelmaat van de klok niet eens eenvoudige medicamenten voor suikerpatiënten in voorraad zijn. Daarnaast, als ik de mensen die zich bezig houden met hiv/aids bestrijding mag geloven, heerst er binnen bepaalde culturen een wantrouwen tegen westerse medicatie en zoekt men liever zijn toevlucht tot de alternatieve of traditionele geneeswijze. Ook komt het regelmatig voor dat iemand begint aan een kuur van remmers, zich voelt opknappen en vervolgens stopt met het slikken van de medicijnen omdat de persoon denkt dat hij genezen is.
Als arts heb je ook een verantwoording naar het welzijn van een ongeboren kind. Als je regelmatig met hiv besmette moeders wordt geconfronteerd die de ernst van hun status nauwelijks beseffen en heel erg makkelijk denken over het krijgen van kinderen, dan kan ik me voorstellen dat je vanuit je eigen verantwoordelijkheidsgevoel de zaak maar op slot gooit. Maar ik stel voor dat we dan ook een stapje verder gaan en degene aanpakken die er de schuld van zijn dat deze vrouwen besmet zijn geraakt. Wanneer deze heren op de operatietafel liggen voor één of andere aandoening is een castratie zonder overleg wat mij betreft ook geoorloofd.
In de grotemensenwereld wordt hiv als een chronische ziekte gezien waar je in principe op een redelijk normale wijze oud mee kan worden. Dit geldt alleen als je de discipline hebt om tijdig de nodige remmers en medicijnen te slikken en er een gezonde levensstijl op na houdt.
Helaas leven we in een land waar je in het ziekenhuis al aan een griep dood kan gaan en waar met de regelmaat van de klok niet eens eenvoudige medicamenten voor suikerpatiënten in voorraad zijn. Daarnaast, als ik de mensen die zich bezig houden met hiv/aids bestrijding mag geloven, heerst er binnen bepaalde culturen een wantrouwen tegen westerse medicatie en zoekt men liever zijn toevlucht tot de alternatieve of traditionele geneeswijze. Ook komt het regelmatig voor dat iemand begint aan een kuur van remmers, zich voelt opknappen en vervolgens stopt met het slikken van de medicijnen omdat de persoon denkt dat hij genezen is.
Als arts heb je ook een verantwoording naar het welzijn van een ongeboren kind. Als je regelmatig met hiv besmette moeders wordt geconfronteerd die de ernst van hun status nauwelijks beseffen en heel erg makkelijk denken over het krijgen van kinderen, dan kan ik me voorstellen dat je vanuit je eigen verantwoordelijkheidsgevoel de zaak maar op slot gooit. Maar ik stel voor dat we dan ook een stapje verder gaan en degene aanpakken die er de schuld van zijn dat deze vrouwen besmet zijn geraakt. Wanneer deze heren op de operatietafel liggen voor één of andere aandoening is een castratie zonder overleg wat mij betreft ook geoorloofd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten