Het nieuwe mensje

Een vriendin van me had gevraagd of ik haar zou kunnen bijstaan bij haar bevalling. Ik voelde me vereerd en was extatisch van vreugde! Mijn verzoek of dat vanwege mijn drukke agenda ergens in de namiddag zou kunnen plaatsvinden werd met hoongelach ontvangen. Navraag wees uit dat nieuwe mensjes een voorkeur hebben voor de vroege uurtjes en het liefst op de meest onmogelijke momenten. En inderdaad. Twee weken lang had ik allerlei regelingen getroffen om beschikbaar te zijn. Ik sliep nauwelijks en keek iedere nacht met bloeddoorlopen ogen naar mijn telefoon om bij de eerste de beste rinkel met piepende banden mijn vriendin naar het ziekenhuis te racen. Maar nee, het nieuwe mensje verkoos juist de dag dat er een peperdure, buitenlandse consultant bij mij op kantoor zou beginnen.


Het restje enthousiasme dat ik nog had verdampte toen ik midden in de nacht met mijn van de pijn kermende vriendin aan de arm de verloskamer binnenstrompelde. Ik voelde me als een mals, jong konijntje dat vrolijk een roedel hongerige wolven was binnen gehuppeld. Alleen maar huilende, krijsende vrouwen om me heen die mij met verwijtende blikken aankeken. Zelfs de houding van sommige zusters bezorgde me een schuldgevoel omtrent mijn man-zijn. “Tyuri! Weer zo een man die zijn ding niet in zijn broek kon houden!” 


Terwijl mijn vriendin kronkelend van de pijn op de tafel lag en onder het uitstoten van allerlei duivelse geluiden mijn hand tot pulp kneep, was een andere vrouw in de kamer naast ons bezig behalve haar kind ook haar longen uit het lijf te krijsen. Ik was in hel. Als man voel je je bij een bevalling niet alleen schuldig, maar ook totaal nutteloos. Zusters rennen om je heen. Er wordt gegild en gehuild. En niemand vertelt wat er van je wordt verwacht. Na een paar uur persen, puffen en zuchten was het moment suprême aangebroken. 


Ik heb een flinke lijst aan fobieën waar ik verschillende psychologen in hun onderhoud mee voorzie. Eén van die fobieën is het vrouwelijk geslachtsorgaan. De aanblik daarvan geeft mij een gevoel dat zich ergens bevindt tussen een belastingaanslag, een prostaatonderzoek en een grote spin die boven je bed bungelt. Het zien van het nieuwe mensje dat krijsend en onder het bloed daaruit komt glibberen was in principe voldoende om mij tegen de vlakte te doen gaan, ware het niet dat het geknijp in mijn hand en het gegil van mijn vriendin mij op de been hield.

Dan volgt er plots een magisch moment. Er valt een stilte. Alle pijn en gegil lijken van het een op het andere moment over te slaan in een serene rust. De zusters kijken mij plots vriendelijk en met een blik vol waardering aan en overhandigen mij een schaar. Terwijl ik met trillende hand de navelstreng doorknip, kijk ik naar het nieuwe mensje dat voor me ligt. Een jongetje. Het eindresultaat van maanden van pijn, moeite, liefkozingen en hoop. Toen viel alles op zijn plaats en herkende ik mijn rol in dit geheel. Tussen al de bevallende vrouwen waren het nieuwe mensje en ik de enige mannen. Of de andere mannen waren een stuk slimmer dan ik, of er was bij hen sprake van een gebrek aan ruggengraat. Nog met knikkende knieën en een misselijk  gevoel van het bloederige wonder dat ik heb mogen aanschouwen deed ik het nieuwe mensje een belofte: ik zal je als voorbeeld dienen hoe een echte man te zijn!