Er was
ooit eens een tijd dat je een ticket kon kopen, je koffer kon pakken en zonder
al teveel hoofdpijn in het vliegtuig kon stappen. Vandaag de dag is dat een ware
lijdensweg. Terwijl ik voetje-aan-voetje
met honderden andere chagrijnige, oververmoeide en zwaar transpirerende
lotgenoten richting de beruchte poortjes schuifel, worden we toegesnauwd dat deze
draconische voorzieningen voor onze eigen veiligheid zijn. Met een blik alsof ik
in iedere lichaamsopening een handgranaat hebt verstopt, krijg ik op de toon als
van een drilsergeant de opdracht mij van bijna alle kledingstukken te ontdoen waarna
ik door het poortje word gejaagd. Ik kan me voorstellen dat als het je werk is
om iedere dag tussen de benen van zwetende reizigers te moet friemelen, je dit
niet iedere dag doet met een lach van oor tot oor, maar als je mensen op zo een
onbeschofte wijze behandelt vraag je erom een granaat naar je hoofd geslingerd
te krijgen.
Ik ben
voor een training onderweg naar de Amerikaanse staat Texas. Terwijl ik in het
vliegtuig zit en uit het raampje kijk naar het land dat onder mij kruipt word
ik bevangen door een gevoel van melancholie. Dit is de staat waar mijn vader is
geboren. De vader die ik nooit bewust heb gekend aangezien hij rond mijn derde
levensjaar als Amerikaans soldaat vermist is geraakt in de Vietnamoorlog.
Geen berg aan de
horizon
in dit land waar ik ben geboren
Geen berg aan de horizon
alleen ivoren torens
in dit land waar ik ben geboren
Geen berg aan de horizon
alleen ivoren torens
Als mens voel je je soms een speelbal van mysterieuze krachten. Een
paar jaar geleden verbleef ik enkele dagen in San Francisco. Na een dag vol
afspraken stelde mijn chauffeur voor om mij enkele van de bezienswaardigheden
van de stad te laten zien. Vlak voor het vallen van de avond bracht hij me aan
de andere kant van de San Francisco Bay om vanaf een heuveltop de ondergaande
zon te zien. Het was een prachtig gebied en terwijl we samen van het uitzicht
genoten overviel me een serene rust. Ik ben in San Pablo geboren. Ik wist dat
het ergens in de staat California moest liggen, maar ik had het nooit op een
kaart opgezocht. Ik weet het, voer voor psychologen maar ik had er nooit
behoefte aan. Tot ik een tijdje geleden plots de drang voelde en ik mijn
geboorte plaats googelde. Mijn mond viel open toen ik zag dat mijn
geboorteplaats nog geen tien minuten verwijderd is van de heuvel waar ik toen
met mijn chauffeur had gestaan!
Als ik in de taxi onderweg naar mijn hotel mijn telefoon weer
aanmaak krijg ik een berichtje van een vriend van me uit Suriname.
“Je bent nu officieel een vijand van de staat.”
Ik kijk naar buiten en
overdenk de ontwikkelingen in Suriname. Dan denk ik terug aan het bijzondere voorval,
dat ik zonder het te beseffen op een paar kilometers afstand van de plaats heb
gestaan waar mijn kumba tey ligt begraven. Ook het feit dat ik nu rij in de
staat waar mijn vader is geboren laat me niet ongeroerd. Mijn moederland
schijnt me te verstoten. Uit te sluiten. Zou mijn vaderland mij roepen om me in
zijn armen te kunnen sluiten?
en dan
verlang ik naar een ander huis
in het land van mijn vader
maar ook daar zal ik een vreemde zijn
in het land van mijn vader
rumah saya (mijn huis)
dimana rumah saya (waar is mijn huis?)
Ernst Janszin het land van mijn vader
maar ook daar zal ik een vreemde zijn
in het land van mijn vader
rumah saya (mijn huis)
dimana rumah saya (waar is mijn huis?)
Na een dag als gisteren waarop ik heb ervaren dat de oude vrees in herinnering van de ellende van "80 terug begint te komen...want wanneer de dictator,want dat is en blijft hij...op een podium verschijnt en "BOE" zegt.. krimt een groep van 5000 man (van de vorige loop)in tot ongeveer 1200 man... want jah...dat is het resultaat van jarenlang dictatuur... Hij hoeft alleen maar even een zwaar te ademen en men denkt al.."daar gaan we weer" nou na de manier waarop hij een paar dagen geleden bezig is geweest...kan ik me voorstellen dat die oude vrees weer overneemt en dat men daardoor vergeet dat vrees van het volk het grootste wapen van de dictator is... En terwijl ik weer wegloop van het kerkplein den ik...wat nu??? Begint het allemaal weer van voren af aan??? Zullen er weer mensen verdwijnen??of rare aanrijdingen maken?? of omkomen tijdens een zg roofoverval???? En terwijl ik schrijf vraag ik me af... Kan ik nog wel gewoon schrijven wat ik voel of denk zonder dat mijn leven in gevaar komt...en dan denk ik weer....HENRY leeft nog...en hij gaat gewoon door met schrijven...in de krant nog wel...en dan heb ik weer hoop...heel even maar want dan denk ik weer aan wat je net geschreven hebt en hoe jij je voelt...en ik begrijp je...helemaal...maar het maakt me nog verdrietiger dan ik al was...en wanhopig...want we hebben je nodig, JIJ MAG NIET OPGEVEN...maar als je het toch zou doen kan ik het je niet eens kwalijk nemen...
BeantwoordenVerwijderenDus ja...na een dag als gisteren...
brengt jouw schrijven mij tot tranen.
Ik ben er stil van, ik ben voornamelijk stil van de reactie hiervoor dat er tranen rollen over wangen, want de tranen rollen al weken over mijn wangen.
BeantwoordenVerwijderen