Kruiwagens

Toen ik bijna 2 decennia geleden met een koffer vol idealen en ethiek op Zanderij landde, was ik onthutst over de Surinaamse regelcultuur. Als je jarenlang in Nederland hebt gewoond, dan ben je gewend dat de meeste ambtenaren, winkelbediendes en collega’s gewoon doen wat er van ze wordt verwacht zonder dat je je hele agenda moet nabellen op zoek naar iemand die iets voor je kan regelen.

Al snel mocht ik ervaren dat wanneer je in Suriname keurig je beurt afwacht, de meest triviale zaken kunnen uitlopen op een drama of een lijdensweg. Zo vereist de bouw van een woning of een gebouw in Suriname letterlijk en figuurlijk een heleboel kruiwagens. Een oom bij de SWM. Een nicht op het hypotheekkantoor. De neef van de buurvrouw bij het CBB. Zelfs een oud klasgenootje die op één of andere obscure afdeling werkt bij het Ministerie van Openbare Werken moet worden ingezet om zaken gedaan te krijgen die anders als door een onzichtbare kracht worden vertraagd of simpelweg worden tegengehouden.

Twee jaar geleden kocht ik een woning in een mooie en rustige buurt te Uitvlugt. Het huis was enigszins verwaarloosd, maar ik zag in een oogopslag dat ik er een paradijsje van kon maken. Uiteindelijk is het paradijsje er inderdaad gekomen, alleen kon ik toen niet bevroeden dat de architect, de aannemer en andere betrokkenen mij eerst een reis door de hel zouden laten maken alvorens ik zelfs maar de contouren van mijn paradijsje zou kunnen zien. Ik kan een boek schrijven over de ellende en hoofdpijn waar je mee wordt geconfronteerd in de bouw. Ik had me voorgenomen alleen maar met gerenommeerde bedrijven te werken in de naïeve veronderstelling dat dit een garantie zou zijn voor kwaliteit en goed werk en zeker niet op de laatste plaats hoopte ik dat deze bedrijven de juiste kruiwagens hadden om zaken vlot gedaan te krijgen.

Aanvankelijk leek dit te lukken. De benodigde vergunningen, stempels en handtekeningen werden zonder al teveel hoofdpijn in orde gemaakt en warempel, mijn droomhuis is al zo goed als af. Ik begon er weer plezier in te krijgen en na de inrichting van de tuin en de aankomst van de meubels kon het aftellen beginnen. Dit aftellen moet echter geschieden met kaarslicht want een klein detail was nog niet in orde gemaakt. De EBS. Na weken aandringen kreeg ik uiteindelijk de offerte voor de aangevraagde verruiming van het stroomnet. Het was even slikken. Ik moest een dusdanig hoog bedrag betalen dat ik meende dat de EBS een kerncentrale voor mijn huis zou bouwen. Niettemin heb ik het bedrag gelijk betaald en verheugde ik me erop dat ik spoedig in een airco gekoelde kamer zou zitten en kon genieten van een ijskoud drankje uit de koelkast. Niet dus.

Ik heb iedereen die ik maar kende ingezet in een poging om mijn aansluiting in orde te krijgen, maar tevergeefs. Via enkele van mijn kruiwagens heb ik inmiddels begrepen dat de vereiste en door mij betaalde transformator nog niet eens is besteld door de EBS en dat dit nog een tijdje kan duren. Terwijl ik zwaar gefrustreerd wegrij van mijn onverlichte woning, passeer ik een grote pas in aanbouw zijnde Chinese supermarkt. Tot mijn verbijstering zie ik de EBS druk doende een transformator te installeren. Ik sla mijzelf voor het hoofd. De belangrijkste kruiwagen om zaken in Suriname gedaan te krijgen ben ik vergeten! 

Een kruiwagen met smeergeld.