Ik haat sport. Er
is maar één ding wat die haat overtreft en dat is de haat om zelf te moeten sporten.
Ik lig liever met een goed boek en een fles whisky in de hangmat dan zwetend en
puffend achter een bal aan te moeten rennen. Helaas val ik als veertiger in een
leeftijdsgroep waarbij het lichaam een eigen wil schijnt te hebben ontwikkeld
en het middels allerlei gebreken, kwaaltjes en uitdijende lichaamsdelen
duidelijk wil maken dat ik de rekening krijg gepresenteerd voor mijn
levensstijl van de afgelopen twee decennia. Tijdens een brunch vorige week
zaterdag werd ik weer met deze harde werkelijkheid geconfronteerd. Ik kreeg
steken op de borst, raakte kortademig, zag zwarte flitsen en trok bleek weg.
Mijn vriendin wilde me al naar het ziekenhuis racen maar de gedachte aan
injectie- en infuusnaalden die in mijn lichaam zouden worden geprikt was al
voldoende om het onregelmatig geklop van mijn hart bijna volledig lam te leggen
en ik besloot het nog even aan te kijken. Na een uurtje hijgen en piepen besloot
ik Armida maar weer te contacten.
Armida is mijn personal trainer die tot voor
kort twee keer per week bij mij aan huis kwam om mij intensief te drillen. Dit
gaat er soms zo fel aan toe dat de buren denken dat we bezig zijn elkaar te
vermoorden. Terwijl ik op de grond bezig ben met één of andere aan marteling
grenzende oefening en ik gil dat ik niet meer kan en ik moet braken, schreeuwt
zij tegen me dat ik een slapjanus en een mietje ben en ze me een paar schoppen
geeft als ik durf te stoppen met de oefening. Geloof het of niet, maar ik
betaal haar vorstelijk voor deze behandeling. In verband met buitenlandse reizen,
werkdrukte en een operatie zijn de trainingen een tijdje opgeschort en heb ik
flink gebruik gemaakt van die periode door alles wat zich binnen een straal van
een meter in mijn buurt bevond te eten. Mijn near death experience van vorige week heeft me echter doen
besluiten om toch maar weer te beginnen met trainen.
Zakelijk heb ik
heel veel discipline en wilskracht. Ook voor het schrijven moet alles en
iedereen wijken. Maar wanneer het op sporten aankomt heb ik de wilskracht van
een slappe dweil. Een “volslanke”, slappe dweil. Inmiddels ken ik de meeste
oefeningen wel die Armida me laat doen en zou ik ze eigenlijk zelf kunnen doen,
maar om mijn boek weg te leggen of op te staan van de bank lukt me maar niet en
om oefeningen te doen met een vol glas single malt whisky in de hand gaat zelfs
mij een beetje te ver. Ik heb helaas Armida dus nodig, die iedere week trouw
voor de poort staat en mij bedreigt en uitscheldt en me mijn darmen laat uit
kotsen.
Een andere
gebeurtenis heeft me ook doen beseffen zuinig om te gaan met mijn lichaam en op
de jaartjes die mij nog resten. Mijn moeder is afgelopen weekend van een balkon
een paar meter naar beneden op een betonnen vloer gevallen. Voor haar geluk
heeft één van mijn bedrijfsauto’s haar val enigszins gebroken, anders was het
zeker erger afgelopen en zat ze nu in een rolstoel of lag ze in een kist. De
aanblik van mijn moeder onder het bloed, met een gebroken pols en een van pijn
verwrongen gezicht zal mij de rest van mijn leven blijven achtervolgen en nachtmerries
bezorgen. Ze is inmiddels al een paar dagen in het ziekenhuis en is al weer
bezig met iedereen ruzie te zoeken, dus klaarblijkelijk is ze ondanks de nodige
gebroken en gekneusde ledematen gelukkig weer redelijk de oude. Maar het heeft
me aan het denken gezet. We nemen onze gezondheid en lichaam eigenlijk altijd
voor lief. We staan nooit stil bij het feit dat we blij moeten zijn als we geen
gebreken hebben en alles nog goed functioneert. Ter bevestiging hiervan kwam ik
vandaag op Facebook een goede tekst tegen: our
health always seems much more valuable…….after we lose it. Een waarheid als
een koe. Mocht er iemand volgende week toevallig langs mijn huis lopen en een
heleboel gegil, gehuil en gesmeek horen, schrik niet want dit wil zeggen dat Armida
weer begonnen is me te trainen.
Nu pas even tijd om te lezen. Niet mooi, Carbière. Take care of yourself. Je moet nog zeker 10 jaren achter je energieke dochter kunnen rennen (en de jongetjes die ongetwijfeld aan de poort zullen verschijnen). Next time you visit McDonalds, remember: hug the prostitute.
BeantwoordenVerwijderenDag! Ik vind het leuk om je blog te lezen. Kwam er achter via Facebook (mutual friends)en sindsdien ben ik een inlogger van je. Over diëten en sport gesproken: wel eens gehoord van Jon Gabriel met zijn Gabriel Method? Hij is zelf in totaal meer dan 100 kilo afgevallen door een methode die hij zelf heeft ontwikkeld. Hier een linkje: http://www.gabriel-method-review.com/
BeantwoordenVerwijderenVeel succes en inspiratie verder met je blog. Ik zal blijven 'genieten' van jouw gedurfde en openhartige provocaties. Ini Statia (uit Curaçao).